Een gedroomd gesprek

Vandaag deel ik een blog posting van de site www.hoogbloeier.be
Hoogbloeier is een adviesbureau voor hoogbegaafdheid, opgericht door Sabine Sypré, zelf mama van vier hoogbegaafde kinderen.

“En hier zitten we weer, leerkracht, zorgcoördinator, psychologe en wijzelf samen, om de leerkracht te vragen om toch maar enige verandering in zijn manier van lesgeven te brengen. Om hem te leren compacten - durf die leerstof te schrappen - en om te leren differentiëren - jullie hebben keigoed materiaal in huis, gebruik het dan ook!

'Jamaar, ik kan toch niet voor ieder kind apart gaan lesgeven. Ik heb er vierentwintig in mijn klas. Ze moeten maar leren om een beetje geduld te hebben!'

'Geduld, meneer, GEDULD! Zo'n kind heeft al bijna zijn hele leven geduld! Al van zodra hij naar de kleuterklas gaat, moet hij wachten op andere kinderen, wachten totdat eindelijk aan bod komt wat hij al zolang kan. In de peuterklas mag hij nog niet met stiften of potloden werken, neen, want hier leren we eerst met onze vingers in de verf vlekken maken op behangpapier. In de kleuterklas mag hij nog niet met een schaar werken, neen, want hier leren we eerst met een speciale vuistschaar grote repen van het papier knippen, wacht nog maar een jaartje, dan komt dat wel! En als je in de tweede kleuterklas afkomt met tellen tot 20 en sommetjes maken, dan wacht je best een jaartje of twee, want hier moeten we kunnen tellen tot onze eigen leeftijd - tot vier dus! En lettertjes herkennen en eventueel al kunnen lezen in de 3de kleuterklas, ongehoord, dat komt pas aan bod in het 1ste leerjaar!

Beeld u uzelf eens in dat wij met onze normale intelligentie in een instelling voor mentaal gehandicapten verblijven. Dat u niet met een vork mag eten, laat staan met mes en vork, maar met een lepel, want alle anderen daar doen dat zo. Dat u niet alleen naar het toilet mag. Dat u niet naar een documentaire op Canvas mag kijken, maar enkel en alleen naar VTM, als u al tv mag kijken. Dat er nergens boeken te vinden zijn, geen tijdschriften, geen leesvoer tout court. Dat u met niemand kan praten, want geenéén van uw huisgenoten kan een normaal gesprek voeren. Dat u gedwongen wordt kinderliedjes te zingen en steeds maar opnieuw dezelfde eerste strofe moet zingen omdat niemand de andere strofen kent.

Dan kunt u maar beter hopen dat u geluk heeft dat u een verzorger treft die zijn oogkleppen heeft afgezet, dat hij doorheeft dat u meer kunt dan de anderen en dat u daar niet op uw plaats zit. En niet die verzorger treft die op het einde van het jaar zegt dat u er merkelijk op vooruitgegaan bent, want u kunt nu al helemaal alleen naar het toilet!”

Dit gesprek heeft niet echt plaatsgevonden, maar het had wel gekund. Het is één van de scenario's die door mijn hoofd gaan, dagen voordat we het echte gesprek hebben. Eind januari hebben we opnieuw een gesprek met de leerkracht van Bavo, de zorgleerkracht, de psychologe, wijzelf en het CLB is er nu ook bijgehaald. Want we zien al langer, al van in de herfstvakantie voelde mijn buik het al, dat het opnieuw de verkeerde kant opgaat met Bavo. De straffen die hij kreeg in tekenacademie en andere lessen zijn slechts een symptoom. De laatste week voor de kerstvakantie was er geen kot meer mee te houden. Hij kon niet meer stilzitten, steeds maar weer was hij aan het bewegen, springen, dansen, met zijn armen zwaaien, lopen, vliegen,... zelfs als hij aan het praten was. Een duracellkonijntje. En dat praten zelf dan, het was alsof je Peter Van den Bempt hoort terwijl hij een voetbalmatch aan het verslaan is, steeds maar weer doorratelen, ratelen, ratelen. Er is geen speld tussen te krijgen, hij roept dan ineens iets zoals 'direct, direct, direct, DIRECT! En ratelt dan weer verder. Ikzelf word er horendol van. Word zelf maar eens rustig als je kind terwijl het televisie kijkt voor de tv staat te springen! Enfin, het werd tijd dat het vakantie is, en het wordt tijd voor een nieuw gesprek waarvan de realiteit hopelijk stukken beter zal meevallen dan wat ik hierboven neerschreef.