Daders hard aanpakken

Op 17 april is er bij Blogger een klacht gekomen tegen het plaatsen van dit artikel op onze blog pagina.  Nochtans hebben wij duidelijk onderaan het artikel de bron vermeld.  Nergens maken wij aanspraak op het schrijven van dit artikel.  Ik hoop dat deze vermelding voldoende is om dit artikel opnieuw op de pagina te plaatsen.

Bron: http://www.telegraaf.nl/watuzegt/13159425/__Scholen_doen_te_weinig_tegen_pesten__.html
 

AMSTERDAM -  De 20-jarige Tim Ribberink werd jarenlang gepest en wel in zo’n ernstige mate dat hij zich uiteindelijk van het leven beroofde. Zijn school zegt nooit iets gemerkt te hebben. 

De overgrote meerderheid van de deelnemers aan de Stelling van de Dag vindt dit een teken aan de wand. Scholen doen te weinig tegen pesten.
 „Leerkrachten (en ouders) moeten veel beter opletten. Kinderen die gepest worden, geven heus wel signalen af.”  

Volgens ’pestdeskundige’ Bob van der Meer is de zelfdoding van Tim Ribberink slechts het topje van de ijsberg en lopen er talrijke kinderen rond met suïcidale gedachten omdat ze worden gepest. Een klein percentage kan zich niet voorstellen dat pesten een reden is om uit het leven te stappen. Anderen wel: „Pesten maakt je onzeker en eenzaam. Je krijgt echt zelfmoordneigingen”. Velen spreken uit ervaring. Maar liefst 59% is zelf slachtoffer geweest en 15% heeft (klein)kinderen die het mikpunt zijn (geweest) van getreiter. „Geslagen, geschopt en bespuugd in de vijfde en zesde klas. Toen waren er geen pestprotocollen. Je was gewoon de pineut.”

 

Anoniem

Maar of het nu zoveel beter is? Ruim de helft denkt dat er tegenwoordig meer wordt getreiterd dan vroeger. En dat de consequenties door nieuwe media als Facebook en Twitter nu veel groter zijn, daar is vrijwel iedereen van overtuigd. „Je kunt er anoniem blijven, dat werkt pesten in de hand.”

Sommigen hameren erop hoe belangrijk het is om zicht te houden op het account van je kinderen. „Als ik merk dat er iets gaande is, maak ik daar melding van bij de school”, schrijft iemand. Maar de school, die laat het helaas nogal eens afweten, zo klagen velen. „Mijn kind wordt al ruim 6 jaar gepest en de school doet hier niets aan. Daarom heb ik Moeders tegen Pesten via Facebook opgezet.” De pestprotocollen op scholen bestaan maar al te vaak slechts op papier. De praktijk is dat de leraren/directeuren de andere kant opkijken, is de ervaring.
 „Ik heb zelf 21 jaar op een middelbare school gewerkt. Verschrikkelijk wat ik daar heb meegemaakt. Met leerlingen, maar ook met mezelf. Er werd niets aan gedaan.”

Scholen zijn veel te soft met pesters, klinkt het. Vaak vertrekt het gepeste kind en blijft de pester zitten en wordt niet aangepakt.

 „Scholen wensen de confrontatie niet aan te gaan uit angst voor reacties van deze of gene.” Dat moet anders. Ouders van de pesters moeten worden aangesproken op het gedrag van hun kind en zowel pesters als gepesten zouden hulp moeten krijgen door middel van een training. Gepesten om weerbaarder te worden en pesters om zich bewust te worden van de gevolgen van hun gedrag.

Maar, zeggen sommigen, je kunt niet alle schuld bij de scholen neerleggen. Ouders horen hun kinderen te leren dat pesten ’not done’ is. „Niemand hoort pestgedrag te tolereren en actie te nemen als dit zich voordoet. Wij leren onze kinderen het op te nemen voor kinderen die gepest worden.”

Want als je gepest wordt, draag je dat vaak je hele leven mee. Ruim 40% van de slachtoffers zegt er nog steeds last van te hebben. „28 jaar na dato heb ik nog steeds een lage eigenwaarde, durf ik nog steeds geen mensen te vertrouwen, laat staan dat ik vrienden kan maken.” Twaalf procent geeft eerlijk toe zelf weleens te ver te zijn gegaan met pesterijen. „Ik was me daar niet van bewust. Later had ik meer sociale vaardigheden en was het over. Plagen kan, pesten niet.”

Bron: http://www.telegraaf.nl/watuzegt/13159425/__Scholen_doen_te_weinig_tegen_pesten__.html

Reacties

Populaire posts