Hoogbegaafde kinderen slachtoffer ADHD hype
In een wereld waarin kinderen niet meer mogen zijn zoals ze zijn en zich moeten meten aan het ideaalbeeld van ‘normale mensen’ zijn hoogbegaafde en excentrieke kinderen het slachtoffer en hebben ze minder kans om zich te ontwikkelen.
Het volgende item wekte onlangs mijn aandacht: “van school getrapt en geweigerd aan de Zurich Polytechnic universiteit. Door leraren omschreven als mentaal traag, niet sociaal en afwezig in eigen domme dromen. Sprak geen woord tot hij 4 jaar oud was en kon pas lezen toen hij 7 jaar oud was. Deze jongen zou vandaag de dag een goede kandidaat zijn voor Ritalin medicatie indien hij vandaag de dag zou leven.”
Maar dat is gelukkig niet gebeurd. Want het gaat om niemand minder dan Albert Einstein, de beroemde wetenschapper die ons de vergelijking E=mc² heeft gegeven!
Wanneer hij met psychiatrische medicijnen zou zijn behandeld, dan zou
hij de rest van zijn leven de gevolgen daarvan hebben moeten
ondervinden en nooit ten volle zijn eigen kwaliteiten hebben kunnen
benutten. ADHD medicijnen remmen o.a. de groei van de hersenen waardoor
kinderen intellectueel achtergesteld raken (bron) en het leven met de gedachte dat je chronisch ziek bent werkt demotiverend. (bron)
~ Quote uit The StarPhoenix ~
De kindertijd van Albert Einstein zette mij aan het denken over mensen die zeer veel presteren in het leven en die in eerste instantie werden afgedaan als hopeloze mislukkingen – en wat hun ervaring ons vertelt over de gevaren van het willen bepalen hoe een kind zich mag kunnen ontwikkelen. In feite kan het zijn dat de meeste kinderen die met ADHD gediagnosticeerd zijn in werkelijkheid gewoon excentrieke mensen zijn.
Neem de franse schrijver Honore de Balzac bijvoorbeeld. Volgens biograficus Stefan Zweig namen zijn leraren waar dat hij “niet las en leerde volgens de normale manier. Ze dachten dat hij moeite had met concentreren of lui was, dromerig, omdat hij niet op dezelfde manier meekwam als de anderen.”
Soortgelijk is er Marcel Proust die nog niets had gepresteerd in zijn leven toen hij 28 jaar oud was. Hij woonde nog steeds bij zijn ouders, had nooit geld en poogde jaren lang (zonder succes) een novel te schrijven. Toen het eenmaal gepubliceerd was noemde een reviewer hem “een knappe gemeenschaps jongen die het gelukt is zichzelf zwanger te maken met literatuur.” Valse start daargelaten, echter, ging Proust door en schreef het zeven delige meesterwerk In Search of Lost Time, welke bovenaan de lijst staat van Boeken van de Eeuw in 2000.
Een ander ‘zogenaamd’ dysfunktioneel kind is acteur Jack Nicholson, die in zijn Oscar speech voor One Flew Over the Cuckoo’s Nest vertelde “I would like to thank my first agent, who advised me I had no business being an actor.”
Op het eerste gezicht “mislukkelingen” of niet, veel succesvolle mensen zeggen dat het verschil was dat ze ten minste één ouder (leraar of mentor) hadden die ze accepteerde hoe ze waren en die ze heeft geholpen om de conventionele destructieve krachten van ‘de groep’ te overwinnen.
De moeder van Proust heeft haar zoon geholpen om het werk van John Ruskin te vertalen, waarmee hij zijn eerste literaire succes lanceerde. Mozart’s vader die hem heeft beschermd ging mee op toers – evenals Wayne Gretzky. Magier David Blain’s alleenstaande moeder bracht hem zijn eerste magier set en vertelde hem dat elke truck die hij uitvoerde wonderbaarlijk was. “Ik heb alles aan haar te danken” vertelde Blaine ooit. En terwijl Rudolf Nureyev’s vader hem sloeg omdat hij niet wilde dat hij ging dansen, smokkelde zijn moeder hem naar The Song of the Cranse welke hem verliefd maakte op het balet.
Een bekende vertelde mij eens dat zijn ouders toen hij nog kind was hem afdeden als langzaam, en zelfs licht mentaal gehandicapt. Tot op de dag van vandaag vindt hij het moeilijk om een boek te lezen. Maar een leraar merkte zijn kwaliteiten op voor bepaalde gebieden in de wiskunde, in het speciaal numerieke theorie. Hij begon te ontwikkelen in geheugen oefeningen en steeg uiteindelijk op tot de beste in zijn klas. Vandaag is hij een hoogleraar engineering.
Natuurlijk is het zaak om bij elk kind naar de kwaliteiten - en ook de problemen te kijken, en indien dat nodig is, de problemen te ondervangen.
Uiteindelijk is het zeer moeilijk om, zoals Charles Dickens schreef, “de eigen held van het eigen leven” te worden zonder enige vorm van hulp. Als kind arbeider zijnde was Dickens een levenslange voorvechter voor de rechten van kinderen. In zijn novel’s zijn het kinderen, niet de volwassenen, die instinktief goedaardigheid – en gemeenheid – aanvoelen, en zijn het kinderen die een gevoel voor zowel rechtvaardigheid als hypocrisie hebben.
~ Quote uit The StarPhoenix ~
De kindertijd van Albert Einstein zette mij aan het denken over mensen die zeer veel presteren in het leven en die in eerste instantie werden afgedaan als hopeloze mislukkingen – en wat hun ervaring ons vertelt over de gevaren van het willen bepalen hoe een kind zich mag kunnen ontwikkelen. In feite kan het zijn dat de meeste kinderen die met ADHD gediagnosticeerd zijn in werkelijkheid gewoon excentrieke mensen zijn.
Neem de franse schrijver Honore de Balzac bijvoorbeeld. Volgens biograficus Stefan Zweig namen zijn leraren waar dat hij “niet las en leerde volgens de normale manier. Ze dachten dat hij moeite had met concentreren of lui was, dromerig, omdat hij niet op dezelfde manier meekwam als de anderen.”
Soortgelijk is er Marcel Proust die nog niets had gepresteerd in zijn leven toen hij 28 jaar oud was. Hij woonde nog steeds bij zijn ouders, had nooit geld en poogde jaren lang (zonder succes) een novel te schrijven. Toen het eenmaal gepubliceerd was noemde een reviewer hem “een knappe gemeenschaps jongen die het gelukt is zichzelf zwanger te maken met literatuur.” Valse start daargelaten, echter, ging Proust door en schreef het zeven delige meesterwerk In Search of Lost Time, welke bovenaan de lijst staat van Boeken van de Eeuw in 2000.
Een ander ‘zogenaamd’ dysfunktioneel kind is acteur Jack Nicholson, die in zijn Oscar speech voor One Flew Over the Cuckoo’s Nest vertelde “I would like to thank my first agent, who advised me I had no business being an actor.”
Op het eerste gezicht “mislukkelingen” of niet, veel succesvolle mensen zeggen dat het verschil was dat ze ten minste één ouder (leraar of mentor) hadden die ze accepteerde hoe ze waren en die ze heeft geholpen om de conventionele destructieve krachten van ‘de groep’ te overwinnen.
De moeder van Proust heeft haar zoon geholpen om het werk van John Ruskin te vertalen, waarmee hij zijn eerste literaire succes lanceerde. Mozart’s vader die hem heeft beschermd ging mee op toers – evenals Wayne Gretzky. Magier David Blain’s alleenstaande moeder bracht hem zijn eerste magier set en vertelde hem dat elke truck die hij uitvoerde wonderbaarlijk was. “Ik heb alles aan haar te danken” vertelde Blaine ooit. En terwijl Rudolf Nureyev’s vader hem sloeg omdat hij niet wilde dat hij ging dansen, smokkelde zijn moeder hem naar The Song of the Cranse welke hem verliefd maakte op het balet.
Een bekende vertelde mij eens dat zijn ouders toen hij nog kind was hem afdeden als langzaam, en zelfs licht mentaal gehandicapt. Tot op de dag van vandaag vindt hij het moeilijk om een boek te lezen. Maar een leraar merkte zijn kwaliteiten op voor bepaalde gebieden in de wiskunde, in het speciaal numerieke theorie. Hij begon te ontwikkelen in geheugen oefeningen en steeg uiteindelijk op tot de beste in zijn klas. Vandaag is hij een hoogleraar engineering.
Natuurlijk is het zaak om bij elk kind naar de kwaliteiten - en ook de problemen te kijken, en indien dat nodig is, de problemen te ondervangen.
Uiteindelijk is het zeer moeilijk om, zoals Charles Dickens schreef, “de eigen held van het eigen leven” te worden zonder enige vorm van hulp. Als kind arbeider zijnde was Dickens een levenslange voorvechter voor de rechten van kinderen. In zijn novel’s zijn het kinderen, niet de volwassenen, die instinktief goedaardigheid – en gemeenheid – aanvoelen, en zijn het kinderen die een gevoel voor zowel rechtvaardigheid als hypocrisie hebben.
Dickens zou een hartaanval krijgen wanneer hij zou horen dat 100.000
Nederlandse kinderen en tientalle miljoenen kinderen in de rest van de
wereld Ritalin medicatie voor ADHD voorgeschreven krijgen. Een
conditie met symptomen die soms ernstige maatschappelijke, sociale of
persoonlijke problemen kunnen veroorzaken maar waarvoor elk objectief
bewijs voor een ‘ziekte’ ontbreekt.
Als een sameleving streven we naar individualisme, maar we neigen naar het promoten van homogeniteit en passiviteit in onze kinderen,
Indien we onze kinderen in hun waarde zouden laten en naar de kwaliteiten van het kind kijken en van het kind te houden om wie hij of zij werkelijk is (zonder medicatie / ziektes), dan zullen we op termijn meer mensen zoals Albert Einstein en Salvador Dali kunnen tegenkomen.
Bron: The StarPhoenix - http://www.zielenknijper.nl/hoogbegaafde-kinderen-slachtoffer-adhd-hype.html
Als een sameleving streven we naar individualisme, maar we neigen naar het promoten van homogeniteit en passiviteit in onze kinderen,
Indien we onze kinderen in hun waarde zouden laten en naar de kwaliteiten van het kind kijken en van het kind te houden om wie hij of zij werkelijk is (zonder medicatie / ziektes), dan zullen we op termijn meer mensen zoals Albert Einstein en Salvador Dali kunnen tegenkomen.
Bron: The StarPhoenix - http://www.zielenknijper.nl/hoogbegaafde-kinderen-slachtoffer-adhd-hype.html
Disclaimer deze publicatie bevat informatie, beeldmateriaal of
professioneel geschreven artikelen uit externe bronnen die kunnen zijn
vertaald, aangepast, uitgebreid, voorzien van links, foto's en videos,
met als doel het onderwerp - soms vanuit een ander (beoogd duidelijker)
perspectief - bespreekbaar te stellen.
Reacties
Een reactie posten