Ik speel de leerling
Het Krachthuis
Praktijk voor coaching en bewustwording
Zondagmorgen aan het ontbijt hadden we met onze 13-jarige zoon een
interessante discussie over school.
Hij zit in het tweede jaar en vorige week kreeg hij strafwerk omdat hij tot drie keer toe zijn boek in de les Engels niet bij zich had.
‘Vergeten’, zegt hij zelf. ‘Ik moet aan zoveel dingen denken op school’. Vervolgens hield hij een heel betoog over zijn behoefte aan ‘ander onderwijs’.
Nou zijn we dit in ons gezin gewend, want de acht jaren basisschool heeft hij als zeer saai ervaren en dat werd niet onder stoelen of banken gestoken.
Hij vervolgde zijn betoog met de mededeling dat de kinderen van deze tijd de leraren juist wat te leren hebben: ‘de meeste leraren snappen niet hoe wij het beste kunnen leren. Taal uit een boekje daar leer ik niks van, ik wil het horen en zelf spreken in de klas of liever nog een bezoekje aan het land zelf. De manier van lesgeven, vaak van kopieerblaadjes, is niet leuk. Ik weet vaak niet waarom ik de dingen moet doen die we doen. Eigenlijk, als ik heel eerlijk ben, speel ik op school de leerling, omdat van mij wordt verwacht. Ik doe er bijna geen dingen waar ik blij van wordt, of voor mijn gevoel écht wat van leer.’ Toen was het even stil.
Mijn man en ik keken elkaar aan en voelden ons intens verbonden met ons kind. Onze eigen onderwijservaring en later met onze zoon doet ons ook verlangen naar een tijd waarin het onderwijs is afgestemd op de individuele behoefte van elk kind. En ja het kost meer geld, maar voor ons weegt geluk en de geestelijke gezondheid van kinderen zwaarder.
Het liefst hadden we zondag de boel de boel gelaten en een start gemaakt met een wereldreis. Alleen nog dingen doen waar je echt van leert en gelukkig wordt!
Hij zit in het tweede jaar en vorige week kreeg hij strafwerk omdat hij tot drie keer toe zijn boek in de les Engels niet bij zich had.
‘Vergeten’, zegt hij zelf. ‘Ik moet aan zoveel dingen denken op school’. Vervolgens hield hij een heel betoog over zijn behoefte aan ‘ander onderwijs’.
Nou zijn we dit in ons gezin gewend, want de acht jaren basisschool heeft hij als zeer saai ervaren en dat werd niet onder stoelen of banken gestoken.
Hij vervolgde zijn betoog met de mededeling dat de kinderen van deze tijd de leraren juist wat te leren hebben: ‘de meeste leraren snappen niet hoe wij het beste kunnen leren. Taal uit een boekje daar leer ik niks van, ik wil het horen en zelf spreken in de klas of liever nog een bezoekje aan het land zelf. De manier van lesgeven, vaak van kopieerblaadjes, is niet leuk. Ik weet vaak niet waarom ik de dingen moet doen die we doen. Eigenlijk, als ik heel eerlijk ben, speel ik op school de leerling, omdat van mij wordt verwacht. Ik doe er bijna geen dingen waar ik blij van wordt, of voor mijn gevoel écht wat van leer.’ Toen was het even stil.
Mijn man en ik keken elkaar aan en voelden ons intens verbonden met ons kind. Onze eigen onderwijservaring en later met onze zoon doet ons ook verlangen naar een tijd waarin het onderwijs is afgestemd op de individuele behoefte van elk kind. En ja het kost meer geld, maar voor ons weegt geluk en de geestelijke gezondheid van kinderen zwaarder.
Het liefst hadden we zondag de boel de boel gelaten en een start gemaakt met een wereldreis. Alleen nog dingen doen waar je echt van leert en gelukkig wordt!
Reacties
Een reactie posten