Handjeklap onderwijs

 

Sinds ik een studie aan een lerarenopleiding volg, word ik plat gegooid met “betekenisvol onderwijs”. In mijn boek “Nederlands in de onderbouw” spreken ze van betekenisvol Nederlands geven. In mijn boek “Over leren en onderwijzen” spreken ze van een lessituatie die betekenisvol moet zijn. Altijd maar weer betekenisvol. Er is nooit een boek dat zegt: “Je moet als docent je stof geven en zorgen dat de leerlingen het gewoon gaan leren.” Zoiets zoek ik eigenlijk, niet te betuttelend doen, maar gewoon weer harder onderwijs.

Ik kom uit een onderwijsgezin, mijn vader zit in het onderwijs en geeft les aan het VMBO Basis/Kader in combinatie met LWOO (Leerweg ondersteundend onderwijs, Red.). Mijn moeder geeft les aan het havo en vwo. Van beide kanten ben ik dus beïnvloed met al een voorgeprogrammeerde mening over hoe het onderwijs moet. En daar ik zelf ook naar het voortgezet onderwijs ben gegaan, logisch, heb ik ook mijn eigen mening kunnen leggen naast die van mijn ouders. Dit geeft een vervelende smaak bij de studie. In mijn pedagogische boeken moet ik namelijk betekenisvol onderwijs kunnen geven. Wat is in vredesnaam betekenisvol onderwijs?

Al jaren denk ik dat het onderwijs verkeerd bekeken wordt vanuit het ministerie, maar ook vanuit de vakbonden en een deel van de docenten. Alles moest betekenisvol worden, er moest meer zelfstandigheid komen voor de scholier. Er moest gedacht worden over een vriendelijke situatie, betutteling van het onderwijs. We zien nu het probleem, de PVV heeft zelfs een voorstel om de scholier weer ‘u’ te laten zeggen tegen een docent. Ridicuul eigenlijk, want blijkbaar zijn er dus echt docenten die dat toelaten. Nog vervelender dat een partij als de PVV hiermee komt. Ik had liever de SGP hiermee zien komen. Enfin, betutteling.

Terug naar het betekenisvol; jaren achtereen is er gesproken over het ‘de les meer naar de leerlingen brengen’. Alles is gedaan om niet het onderwijs voorop te stellen – en daarmee een bepaalde basis – maar de beleving van het onderwijs voor de leerling. Betekenisvol onderwijs is dus – hoe ik het zie – het proberen theorie in een referentiekader te plaatsen van een leerling. Dit brengt nadelen met zich mee, zo kan de leerling nog wel leren in referenties, maar niet meer het ouderwetse stampen.

Nu ik weer zo door mijn boeken blader en kijk naar de idealen van de schrijvers en de idealen die een docent eigenlijk heeft (het overbrengen van kennis) liggen ze wel dicht bij elkaar en toch zo ver uit elkaar. Ik erger mij eraan, is het niet tijd om even te kijken naar het oude onderwijs? Het onderwijs waar het niet ging over de referentiekaders van de leerling maar over het gewoon kennis verkrijgen, een solide basis voor het latere leven. We zijn ze het wel schuldig, die basis. Wij – zelfs nog een heel klein beetje mijn generatie van twintigers – zijn het ze wel verplicht omdat wij wel die basis hebben kunnen krijgen.

Goed onderwijs is niet altijd betekenisvol, goed onderwijs is onderwijs waar de leerling iets van opsteekt, zonder referentiekader. Laat de scholier zijn of haar brein maar kraken om het ZELF in een referentiekader te plaatsen. Docenten zijn er voor kennisoverdracht en ondersteuning van leerlingen. Niet voor een mate van handjeklap waarin ik bij het vak Nederlands een gedicht over een scooter of BlackBerry moet hebben om poëzie in een referentiekader te kunnen zetten. Betutteling is het. 

Volgens mij is het gewoon weer tijd voor ouderwetser onderwijs. Wat denken jullie?

Bron: http://www.krapuul.nl/blog/64123/handjeklap-onderwijs/