De rillingen lopen me opnieuw over de rug

AMSTERDAM -  Twee jongens op een zeilboot. Enrique (15) en Hugo (13) Claassen kozen het ruime sop nadat bleek dat zij door dyslectie en hoogbegaafdheid op iedere school werden geweigerd. 

Annelies Schillemans is hun moeder. Zij blogt voor VROUW.nl over de zeiltocht van haar zoons. "Ineens ben je vooral 'de moeder van de zeilbroertjes'..."

Foto: Martin Mooij

Naam: Annelies Schillemans
Leeftijd: 47 jaar
Beroep: crisismanager. De laatste jaren full-time bezet met de onderwijs-crisis. Er zijn meer dan 16.000 thuiszitters in Nederland!
Kinderen: Enrique (15) en Hugo (13). Mijn beide zonen mogen niet naar school; geen school wilde ze hebben. Ze waren het beu en zijn gaan zeilen voor onderwijs.
Favoriete website: www.SailingForEducation.com.

------------------------------------------------------------
Om de voortgang van het overleg met het Ministerie van Onderwijs Cultuur en Wetenschap niet te verstoren mag ik geen uitspraken doen over de inhoudelijke kant. Wel kan ik er over zeggen dat ik het een constructieve bespreking vond die in een aangename sfeer is verlopen. Natuurlijk zit ieder met een ander belang en doel aan tafel, toch is er een begin gemaakt met het bespreken van onderwijs, thuiszitters in het algemeen en mijn zonen in het bijzonder.

16.000 kinderen die niet naar school mogen of kunnen is niet zomaar opgelost.

De bijzondere sfeer van het gebouw van het ministerie van Onderwijs staat in schril contrast met de huisvesting van de Raad van de kinderbescherming in Haarlem; Een kil en onaangenaam gebouw. Onaantrekkelijk van buiten en vijandig van binnen.
Binnenin; draadstalen ramen, sloten tussen deuren die ook weer uitkomen op deuren die op slot gaan. Benauwend, wantrouwend en zelfs bedreigend. Het lijkt mij heel moeilijk om in zo’n werkomgeving je vertrouwen in de ouders te bewaren. Zonder je daarvan bewust te zijn kan je worden meegesleurd in achterdocht en beschuldiging.

De rillingen lopen me opnieuw over de rug als ik denk aan die verziekende atmosfeer. Dat is de omgeving waar gesprekken tussen ouders (of erger nog, kinderen) en raadsonderzoekers van de Kinderbescherming plaatsvinden...

En wat voor gesprekken… Zoals de meesten van ons ben ik geneigd om altijd keurig antwoord te geven op vragen die mij worden gesteld. Dat had ik dus beter niet kunnen doen. Instanties husselen die antwoorden door elkaar, zodat het past in hun beeld en niet meer de werkelijke gang van zaken weergeeft.

Zo legaliseren ze hun onderzoek en houden zij zichzelf in stand. Ik wordt geacht mee te werken aan al die procedures en processen. Ik vraag mij oprecht af waarom ze mijn tijd mogen stelen met kostbare en zinloze acties, die bovendien enorm bedreigend zijn voor mijn kinderen?

Voor onderwijs zorgen ze niet en mij helpen doen ze ook niet, integendeel. Met hun acties zoals, doorzetting Raadsonderzoek terwijl de rapportage waarop zij hun onderzoek baseren aantoonbaar onjuist is gebleken, oproep spoedrechtszitting drie dagen voor vertrek, leugens in de media direct na de zitting, beschermen de kinderen helemaal niet….

Ik vind dat eerder een vorm van mishandeling, waarbij ze alle energie van ouders en kinderen opslokken. Ook om hiervan afstand te kunnen bewaren zijn de mannen gaan zeilen. Sailing For Education!

Unicef help mijn zonen, laat ze spreken met jullie ambassadeurs! Het Verdrag inzake de rechten van het kind en het recht op onderwijs in het bijzonder, wordt al jaren geschonden in Nederland. Scholen en instanties behartigen andere belangen dan het belang van een individueel kind, de ouder is de onmisbare schakel om de rechten van het kind te bewaken. In de nieuwe wet passend onderwijs, die nog door de eerste kamer moet worden goedgekeurd, hebben ouders geen enkele zeggenschap, daarover maak ik mij zorgen.