Een school bruist van de beloften, maar hoe richt je het onderwijs in?

© Guus Dubbelman / de Volkskrant. De aula van het Amadeus Lyceum in Vleuten.

weblog  

De afgelopen acht jaar bezocht ik als onderwijsverslaggever voor de Volkskrant honderden scholen. Precies dat maakt deze journalistieke portefeuille tot de allerleukste: geen enkele omgeving is zo vol van kleurrijk gekwetter als een basisschool, van gierende hormonen soms als een middelbare school, van gretigheid naar een toekomst met zelfstandigheid als een roc of een universiteit.

 

En dan zijn alle mensen die er werken ook nog stuk voor stuk bezig om die jonge opgroeiende mensen ergens beter in te maken. Een school bruist van alle beloften, of het nou een radicaal vernieuwende is als Iederwijs, of een veel traditionelere als een categoraal gymnasium.

Zelf zat ik op zo'n laatste school. Vrolijk, maar zeer traditioneel. Ik zag de laatste zes paters-kapucijnen als docent met pensioen gaan in de zes jaar dat ik er rondliep. Veel geleerd. Hard werken. Veel huiswerk.

Mijn oudste zoon zit op een moderne middelbare school. Krijgt nu zelfs les met behulp van een iPad, wat hij zelf natuurlijk geweldig vindt. Worstelt elke dag met zijn huiswerkverplichtingen. Met wisselend succes.

De laatste decennia ging een van de belangrijkste discussies in het onderwijs over de vraag hoe je opgroeiende kinderen moest motiveren tot leren. Moest je hen vrijlaten, en uitgaan van de gretigheid waarmee ze immers tot hun vierde ook volkomen autonoom hadden leren zitten, lopen, praten? Of moest je eisen stellen, een basis van kennis aanbrengen waarop kon worden voortgebouwd, de houding aanleren dat niet alles leuk of makkelijk hoeft te zijn? Het debat werd fel gevoerd, met veel zekerheden aan beide kanten.

Zelf ben ik niet zo zeker wat het beste is. Ik voel wel voor traditioneel en kennis, omdat ik daar zelf altijd zoveel aan heb gehad. Maar onlangs was ik op het Amadeus Lyceum in Vleuten bij Utrecht, en van de vormgeving en sterk vernieuwende onderwijsstijl van die school werd ik helemaal enthousiast.

Over het debat tussen beide stromingen in het onderwijs gaat het laatste grote stuk dat ik over onderwijs schreef, aanstaande zaterdag in Vonk van de Volkskrant. Het roept het beeld op van een slingerbeweging tussen uitersten. Hoe meer de slinger naar de ene kant uitslaat, hoe feller de tegenstanders zich uiten en andersom.

_{Robin Gerrits is verslaggever van de Volkskrant.}
Bron: http://www.volkskrant.nl/vk/nl/11304/Vonk/article/detail/3319475/2012/09/20/Een-school-bruist-van-de-beloften-maar-hoe-richt-je-het-onderwijs-in.dhtml